Dedikim

Vorige week was ik met mijn collega Ylli in de gevangenis van Lezhë. Hij had al een poosje gevraagd: Kom je een keer mee, dat zou ik heel leuk vinden, en dat is ook weer eens iets anders voor de gevangenen. Ze zien altijd maar mij en zelden iemand anders. Oké. Hij zou een les van de cursus “The Prisoner’s Journey” verzorgen, ik zou een leuke activiteit doen. Dan zit ik er ook niet zo als ‘drejtoresha’ of ‘sjefja’ bij.

Het vliegtuig schokte en bonkte door de hevige turbulentie. Voor het eerst hoorde ik de piloot omroepen dat ook het cabinepersoneel moest gaan zitten. Met toch een beetje zweet in mijn handen bedacht ik me dat het voelde als de aardbeving van een paar jaar geleden. Zo zat ik stil in het vliegtuig, maar toch ook weer niet.

“Grootse dingen worden gemaakt als een reeks kleine dingen bij elkaar is gebracht.” Aldus Vincent van Gogh. Zoiets hebben we de afgelopen jaren bij Dream Academy zien gebeuren. Van een droom werd het stapje voor stapje werkelijkheid. De realiteit van het programma, maar meer nog realiteit in de levens van vele tientallen jongeren die al vroeg met de consequenties van criminaliteit te maken hebben. Zo hebben we onlangs 5 jaar Dream Academy mogen vieren! En feest was het, met een versierde boog, ballonnen, taart, toespraken en dans.

Al voordat ik hier vijf en een half jaar geleden kwam wonen, wist ik dat ik Albanië leuk vond. En nu vindt Albanië mij ook leuk. Twee weken geleden heb ik mijn permanente verblijfsvergunning in ontvangst mogen nemen. Dan moet ik me natuurlijk wel goed gedragen. Het feit dat ik een uur later mijn allereerste verkeersboete kreeg, voor fout parkeren, kon de vreugde niet drukken. Ik ben ‘m meteen de volgende dag gaan betalen in het boete-betaal-winkeltje om de hoek, waar ik 10% korting kreeg omdat ik binnen 5 dagen kwam. Van 1000 lek werd het 900 lek (8€). Ah, wat een heerlijk land toch.

In de tuin van ons kantoor staat een mandarijnenboom. Hij hangt vol met lekkere friszoete mandarijnen, zo voor het grijpen. Dat is genieten tussen de bedrijven door!

Soms plukken we ook andere vruchten. Zo wil ik jullie laten kennismaken met Klarisa. Zij is vier jaar geleden begonnen aan Dream Academy, ons programma voor tieners met een of beide ouders in de gevangenis. Onlangs heeft ze haar certificaat behaald voor het succesvol afronden van 4 jaar Dream Academy, en is ze begonnen met haar universitaire studie. Maar dat niet alleen, ze is ook begonnen met haar baan bij ShKBSh! Lees en geniet:

Het ene kleine meisje, Mira, zit op het onderste bed tegenover me. De ander, Griselda, staat tegen mijn stapelbed geleund. Beiden nemen ze deel aan het zomerkamp dat we organiseren voor kinderen van gevangenen. Na aanvankelijk wat van een afstandje door ze geobserveerd te zijn, werd ik letterlijk en figuurlijk omarmd en was het tante Esther voor en na. Ik vraag ze: “Wie wonen er allemaal bij jou thuis?” Mira zegt: “Ehm, natuurlijk mijn oma, mijn tante en mijn moeder.” Griselda zegt: “Ik woon ook met mijn oma en mijn tante, mijn broertje, mijn moeder, en ook mijn vader.” Het is even stil. “Niet waar!” zegt Mira dan, “Je vader woont niet bij jou. Onze vaders zitten toch in de gevangenis?” Griselda kijkt me voorzichtig aan en knikt dan. Ja dat is zo, en op dit kamp is dat bij alle kinderen zo, dus hoef je je er niet voor te schamen of om te liegen.

“Ik denk niet dat iemand het leuk vindt om bij dat oude kerkje te beginnen met de activiteit”, zegt mijn collega, “want wij Albanezen zijn niet geïnteresseerd in historie of cultuur.” Ik besluit om toch de negen meiden van Dream Academy op deze plek te verzamelen in een dorpje net buiten Korça. Als ze op de stenen richel voor de kerk zitten, samen met een paar van hun mentors, leg ik uit waarom we daar zijn. We hebben een speciale girls’ event georganiseerd voor hen, met als thema ‘Bukuria’ (Beauty). Ik geef ze 15 minuten om in en om het kerkje op zoek te gaan naar schoonheid. Wat is er mooi, en waarom? Wat zegt het je?

De alleraardigste tandartsassistente ter wereld leidt me naar het kamertje en vraagt me alvast in de stoel plaats te nemen. Ze bindt me een slabbetje voor en zegt: “Maak je geen zorgen, de tandarts komt er zo aan.” Dan begint het kijken vanuit de stoel naar het fotobehang. Een steiger die in het water verdwijnt, en de horizon die in de mist verdwijnt. Op zich een ontspannen plaatje, maar mijn oog wordt voortdurend getrokken naar de halve centimeter verschil tussen de behangbanen. (meer…)

Het wilde even niet zo met de blogs. Qua schrijven een periode van stilstand, maar voor de rest zeker niet. Vanaf terugkomst in Albanië na mijn maand in Nederland hebben de zomer en de herfst vol gezeten met werk, activiteiten, planningen, overleggen, huisbezoeken, en gelukkig ook af en toe een lekkere wandeling of een duik in de zee. (meer…)

Achter mijn laptop zit ik te werken in het online systeem van ons kindersponsorprogramma. Mijn collega’s Sokol en Ernest zijn al weken druk bezig geweest met het updaten van de foto’s en profielen van de kinderen en het schrijven van extra aantekeningen. Half mei moet alles klaar zijn omdat er dan een nieuwsbrief met update naar elke sponsor in Finland verstuurd gaat worden. (meer…)