Gisteren op de fiets naar het werk nam ik me voor om weer wat vriendelijker te zijn. Specifiek: vriendelijker in het verkeer. Ik weet wel dat de onvriendelijkheid meer in mezelf zit dan dat ‘ie ook naar buiten komt, maar toch. Wat ben ik toch een mopperkont als ik op de fiets zit.
(meer…)-
Een kip op de wc
// Esther // Dedikim No Responses
Mijn auto hobbelt bobbelt over de zandweg omhoog richting het huis van de familie die we aan de rand van het dorpje Mollas gaan bezoeken. Ik was er al eens een paar jaar geleden geweest in de winter (zie deze blog), toen was het er al prachtig, maar nu is alles groen in volle glorie. Wát een uitzicht over de vallei, tussen de bergen, overal olijfbomen, akkertjes, huizen. Het doet liefelijk aan, ware het niet dat de omstandigheden van de familie die we bezoeken allesbehalve rooskleurig zijn.
(meer…) -
Wees zichtbaar
// Esther // Dedikim No Responses
(meer…)
‘Wees onzichtbaar’ heet het lijvige boek dat ik aan het lezen ben. Het vorige boek heette ‘De onzichtbaren’. Even googlen leert dat er nogal wat onzichtbaar is, gezien boektitels en inhouden. Pas schreef iemand me: “In schrijven loop ik vast. Zo moeilijk om je te tonen aan de wereld”. Terwijl mijn eerste wankele schreden op het Instagram-pad (klik) me leren dat men toch ook probeert erg zichtbaar te zijn. Maar wanneer word je echt gezien… -
Beetje krapjes
// Esther // Dedikim No Responses
Vorige week was ik met mijn collega Ylli in de gevangenis van Lezhë. Hij had al een poosje gevraagd: Kom je een keer mee, dat zou ik heel leuk vinden, en dat is ook weer eens iets anders voor de gevangenen. Ze zien altijd maar mij en zelden iemand anders. Oké. Hij zou een les van de cursus “The Prisoner’s Journey” verzorgen, ik zou een leuke activiteit doen. Dan zit ik er ook niet zo als ‘drejtoresha’ of ‘sjefja’ bij.
-
Ik heb nogal stilgezeten de afgelopen tijd
// Esther // Dedikim No Responses
Het vliegtuig schokte en bonkte door de hevige turbulentie. Voor het eerst hoorde ik de piloot omroepen dat ook het cabinepersoneel moest gaan zitten. Met toch een beetje zweet in mijn handen bedacht ik me dat het voelde als de aardbeving van een paar jaar geleden. Zo zat ik stil in het vliegtuig, maar toch ook weer niet.
(meer…) -
Waar droom je van?
// Esther // Dedikim No Responses
“Grootse dingen worden gemaakt als een reeks kleine dingen bij elkaar is gebracht.” Aldus Vincent van Gogh. Zoiets hebben we de afgelopen jaren bij Dream Academy zien gebeuren. Van een droom werd het stapje voor stapje werkelijkheid. De realiteit van het programma, maar meer nog realiteit in de levens van vele tientallen jongeren die al vroeg met de consequenties van criminaliteit te maken hebben. Zo hebben we onlangs 5 jaar Dream Academy mogen vieren! En feest was het, met een versierde boog, ballonnen, taart, toespraken en dans.
(meer…) -
Voorlopig permanent
// Esther // Dedikim No Responses
Al voordat ik hier vijf en een half jaar geleden kwam wonen, wist ik dat ik Albanië leuk vond. En nu vindt Albanië mij ook leuk. Twee weken geleden heb ik mijn permanente verblijfsvergunning in ontvangst mogen nemen. Dan moet ik me natuurlijk wel goed gedragen. Het feit dat ik een uur later mijn allereerste verkeersboete kreeg, voor fout parkeren, kon de vreugde niet drukken. Ik ben ‘m meteen de volgende dag gaan betalen in het boete-betaal-winkeltje om de hoek, waar ik 10% korting kreeg omdat ik binnen 5 dagen kwam. Van 1000 lek werd het 900 lek (8€). Ah, wat een heerlijk land toch.
(meer…) -
Dat smaakt naar meer
// Esther // Dedikim No Responses
In de tuin van ons kantoor staat een mandarijnenboom. Hij hangt vol met lekkere friszoete mandarijnen, zo voor het grijpen. Dat is genieten tussen de bedrijven door!
Soms plukken we ook andere vruchten. Zo wil ik jullie laten kennismaken met Klarisa. Zij is vier jaar geleden begonnen aan Dream Academy, ons programma voor tieners met een of beide ouders in de gevangenis. Onlangs heeft ze haar certificaat behaald voor het succesvol afronden van 4 jaar Dream Academy, en is ze begonnen met haar universitaire studie. Maar dat niet alleen, ze is ook begonnen met haar baan bij ShKBSh! Lees en geniet:
(meer…) -
Binnen en buiten op bezoek
// Esther // Dedikim No Responses
Het ene kleine meisje, Mira, zit op het onderste bed tegenover me. De ander, Griselda, staat tegen mijn stapelbed geleund. Beiden nemen ze deel aan het zomerkamp dat we organiseren voor kinderen van gevangenen. Na aanvankelijk wat van een afstandje door ze geobserveerd te zijn, werd ik letterlijk en figuurlijk omarmd en was het tante Esther voor en na. Ik vraag ze: “Wie wonen er allemaal bij jou thuis?” Mira zegt: “Ehm, natuurlijk mijn oma, mijn tante en mijn moeder.” Griselda zegt: “Ik woon ook met mijn oma en mijn tante, mijn broertje, mijn moeder, en ook mijn vader.” Het is even stil. “Niet waar!” zegt Mira dan, “Je vader woont niet bij jou. Onze vaders zitten toch in de gevangenis?” Griselda kijkt me voorzichtig aan en knikt dan. Ja dat is zo, en op dit kamp is dat bij alle kinderen zo, dus hoef je je er niet voor te schamen of om te liegen.
(meer…) -
Wat ben je mooi
// Esther // Dedikim No Responses
“Ik denk niet dat iemand het leuk vindt om bij dat oude kerkje te beginnen met de activiteit”, zegt mijn collega, “want wij Albanezen zijn niet geïnteresseerd in historie of cultuur.” Ik besluit om toch de negen meiden van Dream Academy op deze plek te verzamelen in een dorpje net buiten Korça. Als ze op de stenen richel voor de kerk zitten, samen met een paar van hun mentors, leg ik uit waarom we daar zijn. We hebben een speciale girls’ event georganiseerd voor hen, met als thema ‘Bukuria’ (Beauty). Ik geef ze 15 minuten om in en om het kerkje op zoek te gaan naar schoonheid. Wat is er mooi, en waarom? Wat zegt het je?
(meer…)