‘Wees onzichtbaar’ heet het lijvige boek dat ik aan het lezen ben. Het vorige boek heette ‘De onzichtbaren’. Even googlen leert dat er nogal wat onzichtbaar is, gezien boektitels en inhouden. Pas schreef iemand me: “In schrijven loop ik vast. Zo moeilijk om je te tonen aan de wereld”. Terwijl mijn eerste wankele schreden op het Instagram-pad (klik) me leren dat men toch ook probeert erg zichtbaar te zijn. Maar wanneer word je echt gezien…
Gisteren voerde ik een evaluatiegesprek met mijn collega Marjana. En deze keer was niet zij het subject, maar ik. Ik vind het gezond om als leidinggevende ook te vragen aan collega’s hoe zij mij en mijn werk zien en vooral ook wat zij denken dat nodig is om het werk verder de ontwikkelen. Marjana had dus ook de leiding over het gesprek. Ze opende met de opmerking: “Esther, jij vraagt altijd aan ons hoe het écht met ons gaat, we kunnen bij jou terecht. Maar nu wil ik aan jou vragen hoe het écht met je gaat.” Wat mooi. Niet alleen mooi om te zien hoe ze haar rol pakt en wederkerigheid inbrengt. Maar ook de wens om voor elkaar zichtbaar te zijn.
De WhatsApp groepen die we binnen onze organisatie hebben, staan vol met verhalen van collega’s over onzichtbaren. De gevangenen. Hun families, hun kinderen.
– “Marin is net vrijgekomen. Zijn moeder kwam naar me toe om me te bedanken voor de steun die we haar gegeven hebben met voedselpakketten gedurende de winter.”
– “Reda is al die jaren in de gevangenis heel stil geweest, en iedereen had medelijden met haar dat ze in de gevangenis zat. Ze had een aanrijding veroorzaakt waarbij vier mensen om het leven waren gekomen. Haar vader heeft haar al die jaren gesteund. Ze heeft nu amnestie gekregen.”
– “Vandaag duurde het anderhalf uur voordat ik de gevangenis in kon. De bewaker zei: ‘Waarom zou je nu nog naar binnen gaan, je kunt nu toch zo goed als niks meer doen.’ Maar ik wilde graag de mannen ontmoeten en met ze delen wat ik had voorbereid. Normaal komen en rond de 10-15 mensen, nu waren er meer dan 30!”
– “Mirela die een geit had gekregen van ons via het microkrediet project, liet me weten dat er 3 babygeitjes geboren zijn!”
– “Met een auto vol tieners onderweg naar het seminar van Dream Academy, ze hebben er zin in!”
Ons jaarverslag (klik) maakt ook zichtbaar hoe we met verschillende vormen van hulp en hoop aanwezig konden zijn in de levens van veel onzichtbaren. Zo worden ze zichtbaar. Ook gevangenen en hun families mogen gezien worden.
