Toen ik jaren geleden met gevangenen ging werken, vroeg ik me wel eens af hoe huisarrest zou voelen. Een gevangenisstraf in je eigen huis, met alleen een digitale bewaker voor de deur. Zou dat voelen als vrijheidsbeneming? Hoe moeilijk is het je daaraan te houden? En wie zorgt er dan voor je?
Toen het coronavirus zijn intrede deed in Albanië, nam de regering rigoureuze maatregelen. Huisarrest! In de loop van twee weken is de situatie veranderd van “We adviseren iedereen om afstand van elkaar te houden” tot “Het leger gaat patrouilleren, iedereen die buiten de toegestane uren op straat is krijgt een forse boete en wordt van sociale regeringssteun uitgesloten”. Toen ik de eerste legervoertuigen door de stad zag rijden, imponeerde dat wel. Vanaf mijn huisarrest-balkon 9 hoog zie ik de lege straten en hoor de omroepauto die tussen de flats door galmt dat iedereen binnen moet blijven.
Gisteren hebben we met ons 21-koppige team een online vergadering gehouden. Het maakte me blij om één voor één al die dierbare hoofden te zien verschijnen op mijn laptopscherm, en van allemaal te horen hoe het momenteel met ze gaat. De een zit met de kinderen thuis in een klein tweekamerappartementje zonder balkon, de ander woont buitenaf en kan een eindje fietsen. We kunnen de gevangenissen niet in en we kunnen geen bijeenkomsten organiseren voor kinderen van gevangenen.
Wat kan er wel? De gevangeniskapelaans schrijven brieven naar ‘hun’ gevangenis, om de mensen binnen te bemoedigen, zoals de apostel Paulus ook brieven schreef vanuit zijn huisarrest aan de jonge gemeenten. Een kapelaan schrijft: “Ik voel me nu net als jullie, opgesloten, geïsoleerd, gestrest en bang. Maar net als Jezus tegen de storm zei: Zwijg en wees stil, is de storm van angst en verwarring in mij tot zwijgen gebracht. Dat is ook mijn bemoediging voor jullie.” Sommige gevangenen bellen de kapelaans, en in een aantal gevangenissen zijn skype-mogelijkheden. Lokale kerken bestellen voedsel bij de supermarkt en maken daar pakketjes van die onze families bij de kerk kunnen komen ophalen in de uren dat buiten-zijn toegestaan is. Onze hulp voor aardbevingsslachtoffers behelst nu ook families van gevangenen die door de huidige situatie voedselgebrek hebben of andere hulp behoeven. We zoeken creatieve mogelijkheden om te doen waar we toe geroepen zijn.
Het afgelopen jaar hebben we onze kapelaans gestimuleerd om gevangenen verantwoordelijkheden te geven in de kerkdiensten en het pastoraat in de gevangenissen. Daardoor kunnen zij vanuit die geloofsgemeenschap weer omzien naar medegevangenen en samenkomen als wij er niet kunnen zijn. Opeens is deze situatie al werkelijkheid geworden. Collega Bledi appt: “Een gevangene, G., belde me om even te praten. Het gaat goed met ze, ze hebben vrede. Morgen zullen ze met elkaar een kerkdienst houden en G. zal de dienst leiden. Hij zal een boodschap doorgeven uit het Woord van God.”
Ik kan zelf zo weinig doen, en voel me soms ook initiatiefloos, beperkt, op afstand van alles en iedereen. Maar ik word blij van wat er gebeurt en ontstaat door het werk van ShKBSh heen. Van daaruit denk ik aan de wereld, de mensen om mij heen en jullie verder weg. Ik groet jullie met een digitale zwaai door de tralies van het huisarrest heen: zegen, vrede en alle goeds!
Ontluikende lente in Tirana, vanuit mijn keukenraam
