Miep, 92 jaar, kwam naar mijn ontmoetingsbijeenkomst. Ze was op de voorste rij stoelen neergezet en luisterde en keek met grote belangstelling naar mijn presentatie. Naderhand zaten we met een paar mensen in een groepje nog wat na te kletsen. Het ging over het gewone ritme na de vakantie. “Miep”, vroeg ik, “wat is eigenlijk uw gewone ritme?” Nou, ze nam deel aan wat activiteiten van de kerk. En de dienst op zondagmorgen. De schoonmaakster die kwam. En de breiochtend, maar daarvoor moest ze wel vroeg haar bed uit. Dat vond ze niet zo fijn. “Maar ja, ze rekenen wel op je, dus ja, dan ga je toch maar hè.”
Die zin heeft nog veel in me rondgezongen. Ze sprak ‘m uit alsof ze zich voor de breiclub opofferde, maar er klonk ook trots en geluk in door van erbij horen en van belang zijn. Zonder jou is het niet compleet. Je komt toch wel hè?
Toen ik in het vliegtuig zat, terug naar Albanië, voelde het voor mij ook zo. Niet alleen de wetenschap dat ik weer naar mijn eigen plek en eigen leven terugging, maakte me blij. Ook het feit dat er op mij gerekend werd. Mijn collega’s rekenden op mijn terugkeer. Eda van het cafeetje onder aan mijn flat ging ervan uit dat ik mijn hoofd weer om de hoek zou steken. Een vriendin appte: ‘Ben je weer terug? Dan kunnen we wat afspreken’. Dat erbij horen verbindt, verheugt, verzamelt moed.
Entela, uit een verafgelegen bergdorp. Degenen die op mijn ontmoetingsdagen geweest zijn, hebben van haar gehoord. 14 jaar, verloofd met een jongen van 16 die niet wilde dat ze nog naar school en naar onze activiteiten ging. Ik sprak haar vorige week bij een seminar van Dream Academy, ze vertelde dat de verloving verbroken was. Nu is haar jonge naam besmeurd in haar omgeving. Haar vader zit in de gevangenis in Italië, en haar moeder wil met haar en haar broertje naar Italië verhuizen. “Maar mama, dat wil ik helemaal niet, want dan kan ik niet meer naar Dream Academy!” Daar wordt op haar gerekend, en daar wil ze bij gerekend worden, want het geeft haar hoop, het helpt haar, maakt haar blij. Het staat voor haar met stip op nummer 1, ze verdraagt er de roddels van het dorp voor.
Tijdens mijn verlof heb ik gemerkt dat er ook in Nederland aan alle kanten op mij gerekend werd. Zoveel mensen gezien (al heb ik helaas ook zoveel mensen niet kunnen zien…). Fijn om in contact te blijven, bij elkaars leven betrokken te zijn en zoveel support te ervaren. Ik ben een dankbaar mens. Reken maar!
Het team van ShKBSh is klaar voor een nieuw seizoen gevangeniswerk en support van families