[:nl]Elke dag schrijf ik zeker vijf blogs. Gewoon in mijn gedachten, op de fiets, op kantoor, wandelend door de stad, op bezoek bij familie van gevangenen, in de winkel, in huis. Leuke situaties, een ketting van gedachten, taalontdekkingen, verbazing over Albanië of een gesprek met een collega. De meeste blogs komen niet op papier. En de enkeling die wel op papier komt, publiceer ik ook nog niet eens altijd. Mijn geschreven-maar-niet-gepubliceerde blogs vind ik saai of nietszeggend of ik twijfel over hoe ik dingen onder woorden moet brengen. Kortom, ik ben niet zo’n blogheld.
Over helden gesproken – dit jaar, 2018, is het jaar van onze nationale held Skanderbeg, die in de vijftiende eeuw tegen het Ottomaanse rijk heeft gestreden. Overal in Tirana hangen aanplakbiljetten met aankondigingen van activiteiten, of banners met zijn karakteristieke kop-met-helm aan gebouwen. Waar je ‘m echt tegenkomt is, hoe kan het ook anders, op het Skanderbegplein. Daar zit hij fier te paard, tussen de bank en de moskee, in draf naar het nationaal historisch museum. Hij is held sinds 1965, al is hij al in 1468 overleden, nu 550 jaar geleden.
Als je langs hem heen kijkt, zie je in de verte het pleintje van onze andere nationale volksheld, Moeder Theresa. Met die twee helden overal in Albanië zichtbaar om me heen vraag ik me af wat iemand tot een held maakt. Ik kreeg een tijdschrift uit Nederland dat als thema ‘Sterke vrouwen’ heeft, en waarin artikelen staan over inspirerende vrouwen die bijzondere dingen doen of te vertellen hebben. Kijk dan, hier een vrouw die onvermoeibaar vluchtelingen helpt, met haar voeten in de modder. Daar een vrouw die vreselijke dingen heeft meegemaakt op haar vlucht van Afrika naar Nederland en nu ondanks alle tegenslagen haar leven weer oppakt. Vrouwen die de barricades opgaan tegen onrecht. Die in hun eentje naar een ander land vertrekken om daar van belang te zijn in de levens van mensen. Hélden zijn het!
Al lezend realiseerde ik me opeens dat het maar zo zou kunnen zijn dat mensen ook zo naar mij kijken, of mijn blogs zo lezen. Dan lijkt het me goed dat beeld recht te zetten. Want bij het lezen van al die verhalen krijg ik de neiging de moed in mijn schoenen te laten zakken. Gedreven, dat ben ik wel ja, en ook niet bang om er op uit te gaan. Maar toch bovenal kwetsbaar, soms zonder moed. Als ik regelmatig het gevecht te leveren heb tegen somberheid en spanning, die me soms volgen als straathonden in het park. Als ik het gevoel heb van ‘ik stond erbij en ik keek ernaar’ bij al het leed dat ik tegenkom. Als ik lang niet zoveel uren per week kan werken als mijn collega’s omdat ik veel stilte en bijkom-tijd nodig heb.
Ben ik de held, als ik de modder uit het haar wrijf van een jonge Roma-vrouw die dronken in de regen in de berm ligt – of is zij het, omdat ze toch weer opstaat en haar ellendige leven weer aangaat? Zijn het de gevangenen omdat ze me gastvrij in hun cel onthalen en ik mag zien hoe stuk hun leven is? Of zijn mijn collega’s het, die zich net zo goed aan mij moeten aanpassen als ik aan hen?
Ik weet het niet. Het handigst is om gewoon te stoppen met heldendenken en elkaar te waarderen in ons leven van alle dag. Het maakt niet uit waar of wat. Ik ben maar zo dapper deze blog te publiceren. Ik hoor ook graag van jou. Huis-tuin-en-keuken- of andere heldenverhalen.[:]
