Achter mijn laptop zit ik te werken in het online systeem van ons kindersponsorprogramma. Mijn collega’s Sokol en Ernest zijn al weken druk bezig geweest met het updaten van de foto’s en profielen van de kinderen en het schrijven van extra aantekeningen. Half mei moet alles klaar zijn omdat er dan een nieuwsbrief met update naar elke sponsor in Finland verstuurd gaat worden.
Ik doe de laatste check, of de informatie in het profiel en in de aantekeningen klopt met elkaar. Zo zag ik al heel wat keren in een profiel van het kind staan dat de vader in de gevangenis zit, maar in de aantekeningen is te lezen dat de vader weer vrij is. Of in het profiel staat dat het kind in de 5e klas zit, terwijl de aantekeningen het over klas 7 hebben. Of een twaalfjarige die volgens de tekst nog in preschool zit. Met 140 kinderen op de lijst is het een klus die heel wat uren in beslag neemt.
Ik kijk vooral technisch, taakgericht – klopt het. Maar langzaamaan wordt het toch persoonlijk. Foto’s van kinderen die je in de loop van de tijd ziet groeien en veranderen. Een toen verlegen jochie dat nu al in Dream Academy zit. Vier jaar geleden een meisje met twee staartjes, dat nu koket met haar hals gedraaid en lippen getuit een selfie maakt.
En dan, opeens, raakt het me. Moeder is overleden, vader zit in de gevangenis (meisje, 7 jaar). Moeder in de gevangenis, vader heeft het gezin verlaten (jongen, 9 jaar). Vader in de gevangenis, moeder mentaal ziek en kan de zorg voor de kinderen niet aan (tiener, 12 jaar, oudste van 4). Woont bij oma, beide ouders in de gevangenis (meisje, 8 jaar). Vader is weer vrij maar alcoholist, huiselijk geweld, steun blijft nodig (jongen, 10 jaar). Vader overleden, moeder ziek, twee broers in de gevangenis (meisje, 14 jaar). En zo honderdveertig kinderen lang. En die honderdveertig kinderen zijn maar een topje van de ijsberg, want er zitten meer dan 6000 mensen achter de tralies in Albanië en daar zit in veel gevallen een gezin aan vast.
Een groot deel van de kinderen ken ik via huisbezoek of één van onze activiteiten. Gewone kinderen, erg arm of minder arm, sociaal of verlegen, in de buurt van een volwassene blijvend of spelend met de andere kinderen, lief glimlachend, observerend of uitbundig. Bij een huisbezoek wordt er altijd een klein glaasje sterke drank en een handvol snoepjes tevoorschijn getoverd. Ik heb al heel wat armoede en gebroken gezinnen gezien. Maar hoe is het om als jong kind één of beide ouders te verliezen, door gevangenschap, overlijden of in de steek gelaten worden? Wat doet al die onveiligheid met je, dat verdriet?
Op huisbezoek
Ik denk aan het Dream Academy seminar van eind vorig jaar. We zaten met de tieners bij elkaar, en ineens, hoe het gesprek verliep weet ik niet meer, ging het over of God bestaat. Lona, 15 jaar, sprong op en ging voor de groep staan. “Wij hebben altijd veel problemen in ons gezin gehad omdat mijn vader al jaren in de gevangenis zit en mijn moeder ons bij onze grootouders heeft achtergelaten, die absoluut niet voor ons konden zorgen. Er was veel slaan en weinig eten. Maar elke maand kwam er iemand van de kerk die eten kwam brengen en naar ons luisterde en ons hielp. Toen mochten we ook naar de kerk komen en daar hoorden we dat God van ons houdt. Dat heeft alles veranderd!” Toen nam Fation, 18, het woord. “Ik ben het helemaal met Lona eens, want bij ons ging het net zo. Ik werd altijd blij als ik zag dat er voor ons gezorgd werd en er mensen om ons gaven. Daardoor heb ik God leren kennen en heb ik elke dag hoop gehouden.”
Ik keek even naar Fatmir, de coördinator van Dream Academy, die hiervoor jarenlang het kindersponsorprogramma heeft gecoördineerd. We glimlachten.
Daaraan terugdenkend zie ik ineens een andere sectie in het computerprogramma: de lijst ‘Afgerond’. Vader is weer uit de gevangenis, beide ouders werken, geen hulp meer nodig (jongen, 9 jaar). De familie was in erbarmelijke omstandigheden toen we ze leerden kennen, maar via de hulp van ShKBSh zijn ze er goed bovenop gekomen, de stabiliteit is terug, geen hulp meer nodig (meisje, 8 jaar). De vader is vrijgelaten, de kerk heeft de zorg voor dit gezin overgenomen en het loopt goed (jongen, 14 jaar).
Mooi om van verschillende kanten te zien en te horen hoe omzien naar deze kinderen levensveranderend kan zijn.
Fation met zijn familie t-shirt
