Wel vaker doe ik in het cafeetje van Eda onder aan mijn flat de afwas. Zij houdt er niet van, en zo doe ik ook wat terug voor alle kopjes thee die ik van haar krijg. Met koud water gaat ’t zelfde sponsje door koffiekopjes, bierglazen en asbakken. Het tijdstip is alleen een beetje raar, vanmorgen half vijf. Dat kwam doordat een zware aardbeving ons uit onze bedden heeft geschud en de straat op doen gaan.
Het was niet de eerste keer dat ik een aardbeving meemaak in Albanië, en had gevoeld dat de aarde al dagenlang onrustig was. Ik was om twee uur wakker geworden van de aardbeving van 4,4 en kon de slaap niet meer vatten. Ineens viel de plantenpot naast mijn bed met een klap op de plavuizen stuk. Ik zat in mijn flat, negen hoog, rechtop in mijn bed als in een bootje op stormachtige zee. Alles schudde, wiebelde, viel, kraakte. Het was letterlijk en figuurlijk heel schokkend. Ik kon niet anders dan hardop zeggen “o Heere God o Heere God o lieve Heere, houd ons leven in Uw handen, bewaar ons”. Het was een lange, zware aardbeving van 6,4. Er volgde ook direct en in de uren daarna een hele serie nabevingen, sommige hoger dan 5 op de schaal van Richter.
Eenmaal op straat stond iedereen confuus in groepjes zwijgend bij elkaar. Als eenmaal gezegd is hoe erg het was en hoe je geschrokken bent, volgt het zwijgen en verdiept iedereen zich in zijn of haar mobiele telefoon. Zoeken naar informatie en appen met familie. Ik wandelde door de onrustige nacht naar het Skanderbegplein, waar het ook zwart zag van de mensen. Ik zag veel mensen in hun auto zitten of proberen de stad uit te rijden. File in de binnenstad. Getoeter, sirenes.
Bij het ochtendgloren ben ik terug naar mijn flat gegaan. Toen er weer een flinke beving kwam en ik me aan mijn bank vasthield om niet te vallen, dacht ik aan de 6000 mensen die in Albanië in gevangenissen zitten. Zij zitten vast. Ze kunnen niet naar buiten rennen, voor hun gezin zorgen, hun familie contacten. Ik dacht ook aan de kinderen en families van gevangenen die ik ken. In hun wiebelige huizen en gebroken gezinnen. In gebed heb ik ze allemaal bij God gebracht en om rust en bewaring gebeden.
Er zijn doden en gewonden gevallen, flats ingestort. Veel mensen durven niet naar binnen. Het kantoor van ShKBSh is dicht vandaag. Ik zit bij mijn collega in de bergen buiten Tirana op de bank een blog te typen. En ’t beeft nog steeds.
Overzicht van de bevingen vannacht
Het Albanese nieuws
