[:nl]Aan de vrijwilligster van het gevangenisziekenhuis had ik gevraagd wat voor kerstgeschenken we aan de daar gedetineerde twintig vrouwen konden geven. Mijn taalschool wilde namelijk ook bijdragen aan het gevangeniswerk door cadeautjes te maken die ik kon uitdelen bij de kerstviering. De vrijwilligster zei, op mijn vraag waar de meeste behoefte aan was: Maandverband! Ik aarzelde of ik dat aan de studenten van de taalschool zou vragen. Uiteindelijk heb ik heb om spulletjes als shampoo, zeep en tandpasta gevraagd, en ben ik zelf maandverband gaan halen.
Ik stap bij mij om de hoek een drogisterijtje binnen, waar je ook niet meer kunt dan binnenstappen, want je loopt meteen tegen de toonbank aan. Ik vraag om maandverband. De vrouw komt achter de toonbank vandaan en haalt een pakje uit een rek dat verscholen staat achter de haarspelden. Deze? Ja hoor, prima. Hoeveel wil je er? Veertig. Hoeveel?? Veertig. Ze geeft me nog een pakje met twintig stuks, wat samen veertig maakt. Ik leg uit dat ik veertig pakken wil, voor de vrouwen in het gevangenisziekenhuis. Ze is meteen enthousiast. Ze klimt een trapje op, de onderbroeken boven op de kast worden opzij geschoven, en daarachter ligt de voorraad maandverband. Ik vertrek op de fiets met een big shopper vol maandverband bungelend aan mijn stuur.
Bij de portier van het gevangenisziekenhuis zijn we minstens drie kwartier bezig om alles door de controle te krijgen, maar uiteindelijk mag alles behalve de priklimonade mee naar binnen. Na nog wat hekken en hangsloten lopen we een pad op richting het gebouw waar de gevangen psychiatrische patiënten verblijven. De vrouwen staan buiten want er is binnen geen plek om samen te komen. We zoeken op de bevroren grond een plekje in de zon, en daar vieren we kerst met elkaar. We zingen liederen bij de gitaar. Sommige vrouwen zingen luidkeels mee, anderen staan verdoofd door de medicijnen het allemaal verstard aan te zien. De vrijwilligster vertelt het kerstevangelie en ik zie de vrouwen geboeid naar haar luisteren. We bidden, zingen nog een keer en dan mogen de tasjes met cadeaus uitgedeeld worden. We krijgen omhelzingen, zoenen, stevige handdrukken, faleminderit, faleminderit, thank you, thank you. Een vrouw trekt mijn hoofd tegen het hare en fluistert in mijn oor dat ze prinses Catherine is, de vrouw van William in Engeland. Ik zeg tegen haar dat ik haar al zo mooi vond met haar roze baret schuin op haar hoofd. Een andere vrouw vertelt me monotoon hoe vreselijk het hier is, ze heeft 20 dagen in eenzame opsluiting gezeten en iedereen is gek.
De bewaakster zegt dat er binnen nog vrouwen zijn die te ziek waren om naar buiten te komen, of ik daar met de vrijwilligster de tasjes wil brengen. Nu heb ik al heel wat verschillende cellen gezien, maar de cel waar ik hier in de deuropening sta, tart iedere beschrijving. Een hok van een paar vierkante meter, steenkoud, beschimmeld beton, vier roestige bedden tegen elkaar aan, en op de vloer ligt de vijfde vrouw op een dun matrasje, te ziek om haar hoofd op te tillen. De stank, de kou, de vuiligheid, de armoede, de chaos, hier kun je toch geen mens in laten leven? Ik voel me perplex, lamgeslagen. We zeggen tegen de bewaakster dat dit toch niet kan, deze vrouw op de vloer, maar dat verandert niets. Ik buig over de vrouw heen en vertel dat we een kerstcadeautje voor haar hebben. Ze glimlacht, komt een beetje overeind, zet het tasje naast zich neer en rolt bijna tegen een beddenpoot aan. Ik houd haar tegen en leg haar weer terug. Deken over haar heen, aai over haar hoofd. Dag. We gaan weer. Goede kerstdagen.
Ik ben er nog steeds ontdaan van. Maar tegelijk ook dankbaar. Niet alleen dankbaar voor wat ik zelf allemaal ontvangen heb, maar ook voor wat we vanuit onze stichting aan mogelijkheden hebben om licht te brengen in donkere hoekjes. Het Kerstkind, dat wel een stal gewend is. Een lied. Een tasje met cadeautjes en maandverband. Wekelijks bezoek van een vrijwilligster.
Waar je ook bent, beste bloglezer, ik wens je een mooi kerstcadeau toe. Nét wat je nodig hebt.
En mocht je ook willen delen in de vreugde van het uitdelen, zou je dan willen overwegen om ons project te ondersteunen waarin we namens onze gevers voorzien in wat basisbehoeften van gevangenen of hun families. Zie hiervoor de blog op de website van Gevangenenzorg Albanië, http://www.gevangenenzorgalbanie.nl/samen-cirkel-on-mogelijkheden-breken/.
Faleminderit! Thank you!
[:]
